Несомнено е дека идеологиите, како такви, отсекогаш имале енормно и пресудно влијание во историјата на човекот. Како резултат на тоа, истите директно и/или индиректно ги предопределуваат конструктивните или деструктивните акции кои (ќе) ги презема човекот. Со други зборови, идеологиите претставуваат моќна и клучна алатка! Алатка која има огромен потенцијал да влијае како стимулациски механизам, односно да го придвижува и определува правецот на движење на човештвото и неговите креации (државите, монархиите, кнежевствата, покраините итн.).Меѓутоа,во контекст на ова, идеологиите со нивното влијание не ги одминаа дури ни на терористичките организации и терористите-поединци, па дури ни на суверените државни актери кои јавно и/или прикриено го поддржуваат, спонзорираат или, пак, имплементираат тероризмот на домашен терен и/или во меѓународни рамки.
Левичарскиот тероризам (ултралевичарскиот, квазиреволуционерниот, „црвениот“ тероризам) својот голем подем го доживува во седумдесеттите години на 20 век, а во почетокот на 21 век тој е речиси минато. Идеологијата на левичарските терористи е под силно влијание на марксизмот и на други социјалистички и комунистички мисли. Па според тоа, тој во литературата може да се препознае и под термините:„марксистичко-ленинистички“, „револуционерен“ тероризамитн. Како еден од факторите на борбено загрозување, тој не може реално да ја загрози безбедноста на една држава на генерален план, но може да и создаде големи проблеми, да загрози бројни човечки животи и уништи значајни материјални добра. Левичарските терористи настојуваат да целат на згради и владини структури, кои го претставуваат капитализмот, или да изведуваат атентати на претседатели на влади и капиталисти. Најчесто со една и единствена намера, а тоа е насилна смена на постоечките (главно „капиталистичките“) демократии и политики во државите со етаблирање на „нови влади“ кои ќе владеат, односно функционираат исклучиво на социјалистичка, комунистичка, марксистичка, марксистичко-ленинистичка, маоистичка, пролетеријатска,работничка (народна)или друг облик на истородна основа, или, пак, ќе претставуваат еден своевиден микс (од сите или дел) од претходно споменатите, а во коишто главен акцент, пред се, ќе биде ставен на пролетеријатите и/или на работничките класи.Современиот квазиреволуционерен тероризам има потреба идеолошки да се базира и на анархизмот, најчесто заради проценката дека револуцијата во Западна Европа невозможно е да се изведе според марксистичките „обрасци“, а тоа го потврдува крахот на социјализмот во светот. Сосема е разбирливо дека анархизмот заради стратегиите на директните акции им одговарал на сите левичарски групи и организации во Западна Европа кои, зарадиволунтаризмот и нетрпеливоста, се определувале за патеките на индивидуално политичко насилство, без обврската да се потпираат на масите, како и патеките кои треба да доведат до општествена револуција.
Спротивно, пак, од левичарскиот, десничарскиот тероризам има сосема поинакви карактеристики по коишто тој е препознатлив. Десничарскиот тероризам скоро секогаш е во спрега со некои од конзервативните држави и претставува вентил за придушените фашистички страсти. Доминантни идеологии и уверувања за овој тип на десничарски екстремисти се: антикомунизмот, (нео)фашизмот, (нео)нацизмот, расизмот, сексизмот, етноцентризмот, антисемитизмот и др. Што се однесува, пак, до фобиите, најчесто застапени се следните:ксенофобијата, албофобијата (страв од белци) или негрофобијата(страв од црнци), религиската нетолеранција, нетрпеливост и нерасположение изразувани спрема спротивните религии (изразувани, како на пример, како христијанофобија, исламофобија, јудеофобија и преостанатите облици на вакви фобии кои егзистираат помеѓу нив) итн. Кај нив може да се забележи, не само изразување на нерасположение воопшто спрема доселеничките (имигрантските) групи и населенија, туку и незадоволство во однос на „либералните“ имигрантски политики кои ги водат нивните матични земји.Суштествена особиназа ваквиот калибар на ултрадесничарски екстремисти е и супериорноста (претежно националната, религиската, расната, културната и др.) во однос на другите. Но, исто така, имаат тенденција и на маргинализација и обезвреднување на „останатите“ кои не се од нивните редови, особено оние кои делат спротивни гледишта, ставови и уверувања и/или се со спротивна национална, етничка, религиска, расна, сексуална и/или друг облик на припадност. Додека, пак, себеси (како што е претходно споменато) не само штосе самопрокламираат како супериорни и правични во однос на преостанатите, туку и се длабоко убедени дека се (зачекорени) на вистинскиот пат и дека нивните терористички акции се оправдани и ги изведуваат за многу повозвишени цели.Кај поголемиот дел од нив може да се забележи и присуството на носталгија, особено ако се изгубени или, пак, се со тенденција на нагло или етапно, изумирање или изобличување на традиционалните вредности и обичаи, култура и/или религиски практики (главно во нивите матични земји, но и во земјите во кои тие се доселеници и играат доминантна малцинска улога). Поради тоа, тие тежнеат, преку преземање на работите во свои раце, да ги повратат на истите (по можност и да ги наметнат на другите), па дури и да ги постават на многу повисоко ниво за да можат да бидат зачувани и многу подобро негувани. Воедно, суштествен елемент за овие екстремисти е и фактот дека целат кон формирање на „чисти средини“, кои ќе бидат образувани од групи, односно населенија кои ќе негуваат една иста националност, етникум, религија, раса, култура, обичаи и вредности и сл.
Продолжува
